Zwanger: roze en grijze wolken (deel II)

Zoals ik eerder beschreef, liep mijn zwangerschap omwille van de vele zwangerschapsklachten niet van een leien dakje. Buikkrampen, misselijkheid, overgeven, duizeligheid, migraine, vermoeidheid, bloedneuzen, brandend maagzuur, rugklachten… het is allemaal de revue gepasseerd. Het eerste trimester van de zwangerschap is het ergste werd mij telkens verteld. Ik telde dus ongeduldig af naar het einde van dat eerste trimester, in de hoop dat ik me nadien beter zou voelen.

In normale omstandigheden zou mijn moraal in zo’n situatie al snel bergafwaarts gaan, maar tijdens mijn zwangerschap voelde ik een enorme wilskracht. Ik bleef maar gaan. Ik leefde weliswaar van dag tot dag. Meestal ging ik werken, tenzij het echt niet anders kon. Zelfs als ik me zes dagen van de week erg ziek voelde, kon ik op die ene dag waarop ik me wel goed voelde vrolijk en optimistisch zijn. ’Nog 4 weken te gaan tot het einde van dat eerste trimester, komaan he, het einde is in zicht’.

De weken gingen traag vooruit, tot wanneer ik eindelijk 12 weken zwanger was. Ik was nog steeds vaak ziek en de medicatie had amper effect. Ik werd er vooral heel moe van. De zwangerschap was nog steeds niet wat ik ervan had verwacht en telkens wanneer iemand me zei ‘oh ik hoop dat je er binnenkort wel van zal kunnen genieten!’ begreep ik zelfs niet waarover die persoon het had. Waarvan genieten dan?

Tijdens de 12-weken echo voelde ik voor het eerst sinds de zwangerschapstest en eerste echo nog eens een ’sparkle’. Op het scherm zagen we een mini baby, met armpjes en beentjes. Het bewoog de hele tijd in alle richtingen. Het was wondermooi om voor het eerst een baby te zien, niet langer een vruchtje waarin je weinig herkende. Ik voelde me op slag verliefd.

Echter ook die sparkle bleef niet lang duren, want hoewel het tweede trimester ondertussen van start was gegaan, bleven de vele klachten duren. Week 13, week 14, week 15… er leek geen einde aan te komen. De wilskracht die ik wekenlang had gevoeld verdween. 'Dit houd ik geen negen maanden vol'. In week 14 ging ik naar de huisarts, die me meteen een week rust voorschreef. Het begin van een werkpauze van anderhalve maand.

Week na week werd mijn ziekteverlof verlengd. Ik merkte al snel dat de klachten samenhingen met ’spanning’ die ik voelde en het niet volgen van mijn bioritme. Tijdens mijn ziekteverlof probeerde ik daarom zo goed mogelijk naar mijn lichaam te luisteren. Ik bleef een hele dag in bed liggen als ik me moe of ziek voelde, mijn sociale agenda maakte ik helemaal leeg wanneer ik voelde dat het voor interne spanning zorgde dat ik op een bepaald uur ergens moest zijn. Ik had intussen nog sterkere medicatie gekregen van de gynaecologe om me van de misselijkheid en het overgeven af te helpen. Na verloop van tijd begon ik me eindelijk beter te voelen. Halleluja. Ik was intussen al 4,5 maanden zwanger.