Zwanger: roze en grijze wolken

Op zondag 26 februari 2023 ontdekten Thomas en ik dat we een kindje verwachten. We waren op die dag net negen maanden samen en dat is best snel. Bij ons gaat het allemaal snel. Na drie maanden woonden we samen, na zes maanden begonnen we aan de renovatie van Thomas z’n huis en na negen maanden was ik zwanger. En het voelt wondergoed.

We waren op weekend aan zee toen we het ontdekten. We zaten dagenlang op een roze wolk en ik had verwacht dat ik negen maanden lang op die roze wolk zou blijven zitten, maar helaas. Dat zit er voor mij niet in. Er zijn vrouwen die pas te weten komen dat ze zwanger zijn wanneer hun maandstonden uitblijven. Bij mij was dat anders. Ik deed een zwangerschapstest omdat ik plots dagen achtereen elke dag meermaals felle buikkrampen kreeg. Buikkrampaanvallen noemde ik ze. Ze duurden tien à vijftien minuten en ik kreeg ze 2-3x per dag. Met momenten waren ze zo pijnlijk dat ik licht werd in mijn hoofd en het gevoel had dat ik zou flauwvallen. Het bleken ‘bandenpijnen’ te zijn die ik voelde in zowel mijn onderbuik, bekken als onderrug. De dokter vertelde me dat ze worden veroorzaakt door de zwangerschapshormonen die mijn lichaam aanmaakt en dat er helaas niets kon gedaan worden tegen de pijn. Sommige vrouwen ervaren lichte krampen, sommigen voelen helemaal niets, anderen voelen felle pijn.

Elke vrouw reageert anders op de zwangerschapshormonen die bij een zwangerschap door haar lichaam razen. In mijn geval leidden de zwangerschapshormonen tot een hele resem aan klachten. Vanaf week 4 van mijn zwangerschap kreeg ik last van de felle krampen en toen die in week 6-7 (eindelijk) stilaan verdwenen, kwamen de misselijkheidsklachten. Hoewel ik al mijn hele leven lang te maken heb met misselijkheid door mijn reisziekte, is dit nog van een heel ander level. De misselijkheid hield vaak urenlang aan en doordat ik niet moest overgeven, kwam er ook nooit een moment van ontlading. In week 7 moest ik me op het werk voor het eerst sinds mijn zwangerschap ziek melden. Ik was drie dagen achtereen misselijk van ’s ochtends vroeg tot in de late namiddag. Ik lag de hele dag erg vermoeid in de zetel en kreeg regelmatig een plotse daling in mijn bloedsuikerspiegel. Ik werd dan heel licht in mijn hoofd. Ik had steeds cola in huis om mij er op zo’n momenten dankzij de suikers snel weer bovenop te helpen. Ik sliep veel en ondanks het feit dat mijn maag om de 2-3u aangaf dat het honger had, had ik amper eetlust. Ik vermagerde in plaats van gewicht aan te komen en supplementen inslikken lukte niet meer door het kokhalzen.

De vibe van de eerste echo in week 8 was niet helemaal wat ik me erbij had voorgesteld. Ik keek heel erg uit naar onze eerste afspraak met de gynaecologe omdat ik snakte naar professionele hulp om me door alle zwangerschapskwalen heen te helpen en om eindelijk medicatie te krijgen. Ik voelde me vooral ziek, niet zwanger. Dat we op dat moment voor het eerst de baby zouden zien, verdween een beetje naar de achtergrond, omdat ik me ook die dag weer misselijk voelde. Wanneer de vroedvrouw me vroeg hoe het met mij ging, voelde ik mijn ogen vollopen met tranen. Ik herinner me niet meer juist wat ik heb geantwoord, maar veel positiefs kwam er niet uit. Krampen, misselijkheid, vermoeidheid, sufheid, moeite om te werken. Ze stelde meteen ‘je geniet er dus niet echt van’. Nee, ik geniet er niet van. Helaas.

Even later zagen we met de eerste echo het vruchtje op het scherm. Het is er maar 1, halleluja. We zagen ook dat het vruchtje zich in de baarmoeder bevindt, nog een opluchting, geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap dus. Daar had ik vooral voor gevreesd toen ik zo veel buikkrampen voelde in de eerste weken. Goed nieuws dus bij de eerste echo en die eerste foto’s maakten het eindelijk ‘echt’. Ik kon terug glimlachen. De gynaecologe schreef me enkele dagen ziekteverlof voor zodat ik wat kon rusten en schreef me medicatie voor tegen de misselijkheid. Ik vertrok uit het ziekenhuis met een opgelucht gevoel. Het deed me deugd om even aan experts te kunnen laten weten hoe ik het allemaal ervaar en dat ze me een weekje ziekteverlof voorschreven. Doordat er altijd wordt gesproken over ‘zwangerschapskwaaltjes’ voelde ik mij misbegrepen in de buitenwereld. Het zijn geen 'kwaaltjes', ik heb me nog nooit zo lang zo ziek gevoeld. Wékenlang. En het einde leek nog niet meteen in zicht. De meeste kwalen blijven doorgaans duren tot op het einde van het eerste trimester. Ik zat in week 8, dus nog 4 weken te gaan….