Vol verwondering voor moeder natuur

Sinds mijn zwangerschap en bevalling heb ik ontzettend veel bewondering gekregen voor het menselijk lichaam. Ik heb natuurlijk altijd geweten waartoe het in staat is, maar mijn zwangerschap en bevalling vervulden mijn hart met ontzag. Een zaadcel en een eicel die samen leiden tot de ontwikkeling van een embryo dat uitgroeit tot een baby. Een volgroeide baby die geboren werd uit mijn lichaam. Onze dochter Julie die negen maanden lang in vruchtwater had geleefd en nu meteen ademde en naar de borst zocht. Hoe langer je erbij stilstaat, des te stiller je ervan wordt.

Ook na de bevalling blijft het menselijk lichaam mij verwonderen. Vroeger kon ik amper functioneren met minder dan zeven uur slaap en uit mijn bed geraken ’s ochtends verliep ontzettend moeizaam. Tijdens mijn bevalling bouwde ik een slaaptekort op en van slaap inhalen was er sinds de geboorte van Julie geen sprake meer. Ik dacht dat ik amper nog zou kunnen functioneren, maar het tegendeel was waar. De adrenaline stroomde door mijn lijf - het is onwezenlijk hoe alert en aandachtig ik nog kon zijn. Ook het moeite hebben met opstaan, dat bestond even niet meer. Bij het minste kikje van Julie sprong ik recht. En hoewel ik elk zuchtje van Julie kon horen, voelde ik dat ik dieper sliep. Hoe tegenstrijdig dat ook mag klinken. Onze vroedvrouw vertelde ons dat een vrouw vlak na haar bevalling nog maar half zo veel slaap nodig heeft om even 'uitgerust' te zijn. De oxytocine zorgt daarvoor - wat een tophormoon.

De huid-op-huid momentjes met Julie waren al even verwonderlijk. Haar lichaamstemperatuur zakte vaak als ze alleen in haar bedje lag, maar van zodra ze tegen ons lichaam aan lag stabiliseerde haar temperatuur. Ook als ze onrustig was of veel huilde, hielp het huid-op-huid contact om haar te troosten en haar hartslag te verlagen. Mijn moederinstinct kwam ook meteen boven, waardoor ik elk geluidje van Julie hoorde en waardoor ik tijdens het slapen nooit op haar rolde. Normaalgezien beweeg ik veel tijdens mijn slaap, maar wanneer ik naast Julie sliep, werd ik wakker in bijna exact dezelfde houding als toen ik in slaap viel. Ik lijk wel geprogrammeerd te zijn om Julie in leven te kunnen houden.

Ook voor het hele borstvoeding-gegeven heb ik veel bewondering gekregen. Rechtstreeks van de borst drinken lukte in’t begin niet zo goed voor Julie, dus besloot ik mijn borstmelk te kolven. Zes weken lang heb ik vijf keer per dag gekolfd en konden we dus zien hoeveel melk ik precies produceerde en hoeveel melk Julie dronk. Ik gaf haar telkens de melk van mijn eerdere kolfsessie. Bv. als ze om 14u honger kreeg, gaf ik haar de melk die ik rond 11u had afgekolfd. Als de afgekolfde melk op dat moment niet meer voldoende was voor haar en we extra melk hadden moeten bijgeven via kunstvoeding, dan produceerden mijn borsten tijdens de eerstvolgende kolfsessie meer melk. Ze dronk niet eens rechtstreeks van mijn borst en ik kolfde altijd even lang (15 à 20 minuten). Ik vond dat ongelooflijk. Mijn lichaam leek precies in verbinding te zijn met de behoeften van Julie. De borstmelk heeft ook een verschillende consistentie doorheen de dag. ’s Ochtends is de melk veel dikker (en dus calorierijker) dan ’s avonds. Dit heeft er allemaal toe bijgedragen dat ik borstmelk wilde blijven geven, terwijl kunstvoeding zo veel praktischer zou zijn geweest dan al dat kolven. De natuur zit zo ontzettend goed in elkaar.

Maar het meest onder de indruk ben ik wanneer ik naar Julie kijk. Een perfect mini-mensje dat eigenschappen heeft van Thomas en van mezelf. Een mini-mensje dat elke dag groeit en ontdekt. Een mini-mensje dat aandachtig rondkijkt en met ons communiceert. Een mini-mensje dat zal uitgroeien tot een peuter, kleuter, kind, tiener en volwassene. Ons mini-mensje. Bedankt moeder natuur.