Hallo kinderopvang, tot ziens bevallingsverlof

We zijn vorige week een nieuw hoofdstuk begonnen, want sindsdien gaat Julie naar de crèche (snif snif). We hebben die overgang gelukkig heel geleidelijk aan kunnen maken, want ik had het daar best moeilijk mee. We begonnen met twee wenmomentjes, eentje voor Thomas en eentje voor mijzelf, waarbij we telkens twee uurtjes samen met haar in de crèche mochten doorbrengen. We konden de omgeving samen met Julie verkennen en de begeleidsters en de andere kindjes ontmoeten. De begeleidsters waren meteen heel vriendelijk en gaven ons een gerust gevoel. We weten dat ze daar in goede handen is. De rest van de week bleef ze alleen in de crèche, maar telkens maximaal een halve dag. 

Thomas is al sinds november opnieuw aan het werk en is er dus al aan gewend dat hij overdag niet meer voortdurend bij Julie is, maar voor mij ligt dat helemaal anders. Starten met de kinderopvang voelde voor mij als het einde van mijn voltijdse tijd met Julie en daar wou ik nog geen afscheid van nemen. De afgelopen maanden bestonden uit zo veel mooie momenten. Die eerste ontmoeting bij de bevalling, haar eerste lachjes, dat heerlijke babygebrabbel. Wat een wondermooi avontuur is het al geweest. Door voortdurend bij haar te zijn, zag ik elke ontwikkeling en elke verbetering. Haar blik die aandachtiger werd, haar imitaties van onze gelaatsuitdrukkingen, haar bewuste lachjes. Ze groeit en leert elke dag.

Hoewel ik weet dat Julie in goede handen is in de crèche, krijg ik een krop in mijn keel bij het besef dat ik voortaan niet meer evenveel tijd met haar zal kunnen doorbrengen als voordien. Bij de gedachte dat ze tijdens de week meer tijd zal doorbrengen in de crèche dan bij ons en dat de begeleiders in de crèche haar verdere ontwikkeling van dichterbij zullen kunnen volgen dan ik. Een verdrietige gedachte die ik probeer te counteren met het besef dat Julie behoefte begon te krijgen aan een nieuwe omgeving. Ze wilde thuis steeds goed kunnen rondkijken naar alles wat licht gaf, bewoog of felle kleuren had. De wipstoel werd onze nieuwe beste vriend, zo kon ze in de keuken meevolgen tijdens het koken en kon ze naar ons kijken tijdens het eten. Maar regelmatig was zelfs de wipstoel niet meer voldoende: ze wilde dan gedragen worden om nog meer te kunnen zien. Ik wist na verloop van tijd niet meer hoe ik haar overdag voortdurend op een leuke manier kon blijven entertainen en tegelijkertijd zelf nog iets gedaan kon krijgen thuis. Het werd dus tijd voor de crèche, waar ze voortdurend kan kijken naar andere kindjes in een omgeving vol spiegels, kleurrijke speeltjes en stemmen die ze nog niet kent.

Deze week ging Julie voor het eerst volledige dagen naar de kinderopvang en had ik dus sinds maanden opnieuw tijd voor mezelf. Het voelde als vakantie. Ik liet me masseren in een massagesalon, ging voor een gezichtsverzorging naar de schoonheidsspecialiste, ging shoppen voor mooie werkoutfits en had een gezellige date night met Thomas met een gastronomisch etentje. Op rustige momenten kwam de opgestapelde vermoeidheid wel piepen, dus dutjes hoorden er ook bij deze week. Want hoewel ik het een prachtige tijd vond de afgelopen maanden, waren het natuurlijk ook best zware maanden. Voortdurend zorgen voor Julie, niet kunnen doorslapen, huilbuien die door merg en been gaan, het moeizame verloop van de borstvoeding, een borstontsteking, felle huidallergieën voor Julie… Ookal zat ik (en zit ik nog steeds) op mijn roze wolk, het was regelmatig ook afzien. Dat weekje vakantie was dus zeer welgekomen, ookal omvatte het een allergische reactie in mijn gezicht (opgezwollen oogleden) en een eerste verkoudheid voor Julie met een bezoek aan de spoedafdeling van het ziekenhuis tot gevolg (hardnekkige slijmpjes in haar keel).

En nu zowel Julie als ik stilaan gewend zijn aan de crèche, komt er alweer een nieuwe drempel aan: de heropstart op mijn werk. Ik kijk er al naar uit om iedereen terug te zien, maar ik vraag me af hoe we hier thuis alles gaan managen. Voldoende tijd kunnen doorbrengen met Julie, mijn job goed doen, het huishouden onder controle houden, koken en voldoende kunnen slapen. Maar mij zorgen maken doe ik niet. Ik laat het gewoon op ons afkomen, we zullen wel zien. Eén ding weet ik wel zeker, Julie gaan ophalen in de crèche op het einde van een werkdag zal hoogstwaarschijnlijk mijn lievelingsmoment van de dag worden :-)