Gezellige kerstsfeer & mooie tijden

Het einde van 2024 nadert en de dagen zijn kort en donker. Ik zit onder een warm dekentje in onze zetel, Julie ligt boven rustig te slapen, Thomas is aan het werk en ik geniet van de fonkelende kerstlichtjes en stilte in huis. Onze (kindvriendelijk) versierde kerstboom vult onze woonkamer met gezelligheid, terwijl ik even stilsta bij de afgelopen weken. Wat is er weer veel gebeurd.

Eind november heb ik een grote, moeilijke knoop doorgehakt. Ik verlang er al maandenlang naar om mij te kunnen specialiseren in loopbaancoaching en heb na lang aarzelen besloten om vanaf de lente van 2025 als zelfstandig loopbaancoach in hoofdberoep te starten. En hoewel ik mijn huidige job, collega's en werkomgeving zal missen, kijk ik met erg veel enthousiasme en vertrouwen uit naar dat nieuwe hoofdstuk. Mijn buikgevoel vertelt me dat het de juiste keuze is voor mij. Sinds ik die beslissing heb genomen, is de rust in mij teruggekeerd.

Daarnaast hebben we vorig weekend het doopsel gevierd van Julie en haar neefje Thibaut. Het waren de twee enige kindjes die op zondag 8 december gedoopt werden in de Sint-Paulus kerk van Vossem, wat de viering heel familiaal maakte. Zowel Julie als Thibaut waren de hele viering lang heel flink en leken ervan te genieten. Julie wandelde geïnteresseerd rond en Thibaut maakte vrolijke geluidjes. Op het grote familiefeest in de feestzaal van de Canapé in Tervuren achteraf hebben we lekker gegeten, bijgepraat en geklonken. Weer een mooie herinnering erbij.

Verder hebben Thomas en ik enkele keren kunnen genieten van een date night zonder Julie erbij. In de rush van het dagelijkse leven, vergeten we soms om af en toe eens te pauzeren en stil te staan bij al het moois in ons leven. We spenderen veel tijd en gedachten aan onze jobs en voelen ons thuis regelmatig vermoeid - het leven met een rondwandelende peuter, die duidelijk weet wat ze wil, kan erg vermoeiend zijn - waardoor we het leven soms op automatische piloot lijken te leven. Met een peuter in huis wagen we ons minder snel aan uitstapjes, want rustig in de kinderwagen zitten en een dutje doen, dat is voor Julie niet meer zo vanzelfsprekend als enkele maanden geleden. Ze wil graag overal kunnen rondstappen en alles wat ze vindt steekt ze in haar mond, waardoor ik soms het gevoel heb dat ik haar geen 2 seconden uit het oog mag verliezen. 'Even rustig ergens naartoe', dat kennen we niet meer. En dus blijven we gemakkelijk thuis - maar dat begint ook snel te knagen.

Balans proberen we te vinden door nu af en toe een avondje met zijn tweetjes in te plannen en de uitstapjes met Julie niet te groots of stressvol te zien. Zo ging ik gisteren met mijn goede vriendin Victoria, met onze dochtertjes erbij, wandelen in het park en lunchten we bij The Lodge in Tervuren. We hadden wat speelgoed mee, ik liet Julie mee eten van mijn penne met kip (het smaakte haar heel goed, haar gezicht hing vol met saus) en toen ze de kinderstoel beu was liet ik haar wat rondwandelen. Julie en Alice waren al snel de sterren van de brasserie - mensen van andere tafels wuifden naar hen, lachten hen toe en begonnen een babbeltje met ons te slaan. Zo zie je maar dat het een kwestie van perspectief is - iets wat aanvankelijk een stressvolle situatie leek (gaan uiteten met peuters erbij) veranderde al snel in een gezellige, hartverwarmende bedoening. Vandaag gaan Thomas en ik met Julie naar de kerstmarkt in Leuven, ik kijk er al naar uit.