En zo snel kan het tij weer keren...

Twee weken geleden schreef ik nog dat ik me beter voelde en genoot van mijn zwangerschap, deze week ben ik opnieuw met ziekteverlof… Het tij kan snel keren.

Een hoge werkdruk combineren met een stroeve zwangerschap, het blijkt niet evident te zijn. Ik had het gevoel dat mijn derde trimester mijn beste trimester was, omdat de slopende fysieke klachten zoals misselijkheid, overgeven, duizeligheid enzovoort over waren, maar ik onderschatte de klachten die er wel nog zijn. Elke dag brandend maagzuur, een verstopte neus, kortademigheid, elke nacht slecht slapen. Bloedarmoede en een stevige verkoudheid daar nog tussendoor. Ik ben intussen 7,5 maanden zwanger, maar er is nog geen enkele week geweest waarin ik me gewoon goed heb gevoeld. Dat weegt zwaar. Op het werk wou ik blijven presteren zoals ik voordien altijd heb kunnen doen, alle deadlines halen, aan alle verwachtingen blijven voldoen. Ik zag hoe andere zwangere collega’s daarin slaagden en legde de lat voor mezelf even hoog. Dat zij misschien een zwangerschap beleefden die hen energie gaf of waarbij ze weinig heftige zwangerschapsklachten ervoeren, dat leek ik even te vergeten.

In juli merkte ik al dat voltijds werken tijdens een periode van hoge werkdruk tijdens mijn zwangerschap erg moeilijk was voor mij. Ik werd opnieuw regelmatig misselijk en voelde me erg vermoeid omdat ik doorheen de werkdag niet voldoende kon rusten. Vermoeid begon ik aan mijn twee weken zomerverlof en toen ik nadien opnieuw aan het werk ging kwam de werkdruk als een vloedgolf op mij af. Ik meldde dit op het werk - ik had hulp nodig, dit ritme zou ik niet volhouden - maar vele collega's waren toen met verlof dus hulp was helaas niet mogelijk. Ik probeerde aan een lager ritme te werken en regelmatig rustpauzes in te bouwen doorheen de werkdag, maar dat lukte maar matig. Eind augustus begon de werkdruk opnieuw te stijgen met een piek begin september: elke dag naar kantoor gaan, niet kunnen rusten, lange werkdagen. Het putte me op korte tijd volledig uit.

Ik voelde in elke vezel van mijn lijf dat ik nood had aan rust. Ik ging naar de huisarts en kreeg een maand ziekteverlof voorgeschreven. Een maand… Ik voel me enerzijds opgelucht dat ik nu rust kan nemen, maar zo’n abrupte overgang naar langdurige afwezigheid daar was ik niet op voorbereid. Van de ene op de andere dag al mijn werk moeten overdragen, meetings annuleren en mijn rol in lopende projecten laten voor wat het is. Dinsdag was ik nog tot ’s avonds druk in de weer voor het werk, woensdag niets meer.

Ik voel me teleurgesteld dat ik de dingen niet heb kunnen afwerken, dat ik het niet heb kunnen volhouden. Ik wou me zo graag bewijzen, maar tegelijk besef ik dat het niet anders kon - als ik zo had verder gedaan, was ik waarschijnlijk totaal uitgeput aan mijn bevallingsverlof moeten beginnen. Ik werd zo opgeslorpt door mijn werk en de druk die ik voelde, dat ik veel minder oog had voor mijn zwangerschap. Ik ging amper nog wandelen, lette weinig op mijn voeding, nam weinig rust. Ik maakte minder connectie met mijn baby en had minder belangstelling voor de bewegingen in mijn buik. De juiste prioriteiten stellen en goed luisteren naar mijn lichaam - ik blijf het moeilijk vinden.

Ik weet dat op de rem duwen de juiste beslissing is, maar the struggle is real. Ik hoor veel vrouwen rondom mij die het erg moeilijk vinden om balans te vinden tussen het werk en het gezinsleven: goed willen blijven presteren op het werk, maar tegelijkertijd thuis aanwezig willen zijn voor de kinderen. Als ik zie hoe moeilijk ik het al vind om een goed evenwicht te vinden tussen luisteren naar mijn lichaam tijdens de zwangerschap en het goed willen presteren op mijn werk, dan houd ik mijn hart al vast voor wat er op dat vlak nog komen zal. Ik verwacht dat het geen gemakkelijke zoektocht zal worden naar die balans.

Maar de beslissing is genomen. De komende weken zullen volledig gericht zijn op mijn zwangerschap: ik zal veel kunnen rusten, dagelijks kunnen luisteren naar mijn lichaam en mij goed kunnen voorbereiden op de komst van ons dochtertje. Full focus op ons kleintje - dat voelt dan weer wel heel juist en goed.