Een wondermooie reis met z'n tweetjes

De afgelopen vijf dagen hebben Thomas en ik kunnen genieten van Zweeds Lapland, met alles erop en eraan. De mooiste lodge, verbluffende uitzichten, toffe sneeuwactiviteiten, heerlijk eten en veel quality time met z'n tweetjes. Ik vond het heel fijn om naast 'mama' ook weer even gewoon 'Stefanie' te zijn. Mijn hersenen hoefden niet continu aan te staan en ik hoefde niet elke ruimte te scannen op mogelijk gevaar voor Julie. 'Ow dat is een scherpe rand, hola dat kleine stukje kan ze gemakkelijk in haar mond steken of oei daar zijn trappen'. Ik ben het ondertussen zo gewend om voortdurend 'aan te staan', waardoor ik het best moeilijk vond om te ontspannen. Mijn gedachten gingen nog steeds razendsnel - ik maakte me zorgen dat we geen noorderlicht zouden zien, maakte voortdurend planningen in mijn hoofd terwijl dat nergens voor nodig was (we hadden namelijk een planning meegekregen vanuit het reisagentschap, dat was het enige waar we rekening mee moesten houden), ik wandelde altijd heel snel en maakte van elk straaltje noorderlicht foto's en filmpjes uit schrik dat ik het beste niet op beeld zou hebben.

Ik bewonder Thomas heel erg op dat vlak. Hij wandelt heel rustig, maakte nooit haast waar het niet nodig was en legde zich bij het zien van noorderlicht comfortabel in de sneeuw om er ten volle van te kunnen genieten. Ik voel mij soms een opgedreven duracel-batterij in vergelijking met hem. We hebben wel prachtige foto's en filmpjes van het noorderlicht, dat hebben we dan weer wel aan mij te danken ;-) En hoewel ik het moeilijk vond om te ontspannen, slaagde ik er vanaf dag drie wel alsmaar beter in om het rustiger aan te doen. Vooral het lezen in mijn goed boek aan het haardvuur of met zicht op de vallei vond ik één en al genieten.

Julie stelde het intussen heel goed bij haar oma en opa. We kregen veel foto's en filmpjes doorgestuurd en tijdens onze dagelijkse videocall was Julie steeds druk bezig met puzzelen, spelen en boekjes lezen. Dat deed me veel plezier, want het is een duidelijk teken dat ze zich goed voelt. Ze is de voorbije maand amper ziek geweest en dat merk je aan alles. Ze is opnieuw in heel goede vorm. Ze is weer vrolijk en speels. Zo speelt ze heel graag kiekeboe, waarbij ze haar handjes voor haar ogen plaatst en afwacht tot we zeggen 'Waar is Julie??' om dan na enkele seconden haar handjes weg te bewegen met de grootste glimlach zodat we haar terug kunnen zien. 'Ohh daar is Julie!!'. Dat spelletje herhaalt ze dan liefst minstens tien keer na elkaar.

Ze kan zich ook terug gemakkelijk zelf bezighouden en de driftbuien komen veel minder vaak voor. Ze weet wel nog steeds erg goed wat ze wil: oh wéé als we haar zelf willen voeden met de lepel, haar in de kinderwagen of het autozitje willen vastmaken of haar tandjes willen poetsen! Ze protesteert meteen luidkeels - huilen, tieren, roepen. Als ze daarentegen de dingen zelf mag doen of zich vrij kan bewegen, is er geen vuiltje aan de lucht. Verder is ze in het algemeen minder aanhankelijk en haar afzetten aan de crèche is geen marteling meer voor haar. We merken ook dat ze de voorbije weken grote vooruitgang heeft geboekt op vlak van taal. Ze begrijpt intussen goed wat we zeggen en ze zegt nu duidelijk 'mama' en 'papa'. Wat een fijne aanvulling is, naast het woord 'nee' dat ze al enkele weken/maanden zeer machtig is en erg vaak gebruikt :-) Ik merk ook dat ze beter gehoorzaamt en heel flink doet wat we vragen. In haar zeteltje gaan zitten, meehelpen opruimen, blijven zitten. En waar ik zo ontzettend van geniet, is wanneer ik in kleermakerszit op de grond zit en haar vraag welk boekje ze wil lezen. Ze komt dan met haar uitgekozen boekje vanzelf op mijn schoot zitten. Daar kan ik helemaal van wegsmelten.

Verder staat de maand april voor mij voor een nieuw begin! Want morgen lever ik mijn werkspullen in bij EY en start mijn avontuur als zelfstandig Loopbaancoach. Ik heb er al superveel zin in! Ookal is het een dubbel gevoel om mijn werkgever te verlaten. Ik zal mijn collega's en mijn HRBP-populatie missen - afscheid nemen viel me alvast zwaar. Maar tegelijkertijd voel ik dat het de juiste beslissing is voor mij. Ik wil de sprong wagen, mijn dromen proberen waarmaken, ik wil er honderd procent voor gaan.