De kraamweek

Ohh wat heb ik heimwee naar de kraamweek. Die eerste dagen met ons dochtertje erbij, die eerste dagen van een heel nieuw leven. Ik wou dat ik de tijd af en toe nog eens even kon terugdraaien...

Sinds de bevalling leefden we plots niet meer volgens een dag-nacht ritme, maar volgens korte cycli van 2-3 uur, bestaande uit drie fases: Julie verluieren, haar voeden en dan ging ze weer slapen. Een taakverdeling kwam spontaan tot stand: Thomas nam meestal het verluieren op zich en ik zorgde voor het voeden. De huid-op-huid momentjes met Julie deden we allebei even graag en dus even vaak :-) Ondanks dat aangepaste levensritme met veel minder slaap en tijd voor onszelf, leefden we gelukzalig met z’n drietjes in ons coconnetje. Terwijl Julie sliep hadden we tijd om ofwel zelf te slapen, te eten of te douchen. Keuzestress! 

Onze eerste vierentwintig uur stond in het teken van het leren omgaan en verzorgen van een pasgeboren kindje. Vroeger stelde ik mij de vraag hoe kersverse ouders in godsnaam weten wat ze allemaal moeten doen met een pasgeboren baby. Hoe weten ze hoe ze het moeten verzorgen? Hoe moet je een badje geven? Welke producten heb je nodig en waarop moet je letten? Wel, het mysterie is nu uitgeklaard. Het verblijf in het ziekenhuis vormt een volledige bootcamp 'Zo zorg je voor jouw baby!’. De verpleegsters gaven nauwkeurig aan wat we moesten doen, wanneer we dat moesten doen en hoe we het moesten doen. Ze deden alles voor en nadien was het aan ons om het over te nemen onder hun toezicht. Op 3-4 dagen tijd werden we door hun on the job training helemaal klaargestoomd om het thuis alleen te kunnen doen. 

Ook ik werd goed verzorgd. De verpleegsters vroegen me vaak hoe ik me voelde en stonden steeds voor ons klaar met een luisterend oor en gepast advies. Vooral de tweede dag heb ik veel aan hen gehad. Julie was met haar 2,8 kilogram een lichtgewichtje dat niet veel reserves had. De borstvoeding liep evenwel niet van een leien dakje, waardoor het drinken haar tegelijk uitputte. Dat in combinatie met opkomende geelzucht op dag twee, maakte dat ze plots verzwakte. Ze sliep plots urenlang, bewoog nog amper, maakte geen geluidjes meer en daarbovenop begon ze geel te zien. Een schril contrast met de dag voordien, waarop ze met grote oogjes rondkeek, heel beweeglijk was en vaak van zich liet horen. Dat kon mijn moederhart niet aan - urenlang heb ik geweend.

Na overleg met de verpleegsters kolfde ik uiteindelijk mijn borstmelk en gaven we de melk via een flesje, zodat Julie gemakkelijker zou kunnen drinken. We konden daardoor goed in het oog houden hoeveel melk ze precies dronk. Het kolven deed in't begin erg veel pijn en vond ik heel vermoeiend, maar ik kon tegen mijn verwachtingen in de borstvoeding nog niet loslaten. Daar waar ik voordien nog redelijk onverschillig had gestaan tegenover het al dan niet geven van borstvoeding, voelde ik nu plots met heel mijn hart dat ik borstvoeding wilde blijven geven.

De dag voordien hadden we nog met erg veel blijdschap de grootouders verwelkomd om hun kleindochtertje te kunnen ontmoeten, maar vanaf dag twee was er even geen ruimte meer voor kraam-bezoek. Ervoor zorgen dat ons kleintje aansterkte was het enige waar we nog oog voor hadden. Dankzij de goede zorgen van de verpleegsters ging het gelukkig snel weer beter met ons Julie’tje. Van het flesje drinken ging vlot en ik had intussen een manier gevonden om pijnloos te kunnen kolven (zalf + lage kolfstand). We zagen Julie aansterken, ohh wat maakte dat ons blij! Door de flesjesvoeding kon Thomas ook bijspringen bij het voeden, wat de taakverdeling wat meer in balans bracht.

Vier dagen na de bevalling mochten we naar huis. Met een weemoedig hart vertrok ik daar. Ik voelde me heel goed voorbereid, maar ik zou de verpleegsters en hun goede zorgen missen. Zij hebben veel voor ons betekend en ik miste het dat we niet van hen allen afscheid hadden kunnen nemen. Het vertrek uit het ziekenhuis voelde ook alsof we ons veilig nestje verlieten. We reden weg uit de ondergrondse parking, met het ziekenhuis in de achtergrond, en ik voelde me plots emotioneel worden. Ons ziekenhuishoofdstuk was nu afgesloten. Ons bevallingshoofdstuk. Het eerste hoofdstukje van ons nieuwe leven met Julie erbij. Ik heb er nog steeds soms heimwee naar, maar dankzij de videobeelden die we maakten kan ik het zo af en toe nog eens even herbeleven.

Van zodra we thuis toekwamen, maakte het melancholische gevoel plaats voor enthousiasme. Het was de eerste keer dat we thuis toekwamen met ons kindje erbij. Het tweede hoofdstuk van ons nieuwe leven kon beginnen. Ik keek er al naar uit om het vanaf nu samen met Thomas allemaal zelf te doen. Op ons eigen ritme. We keken er ook naar uit om de kraambezoekjes te beginnen inplannen - de agenda stond snel volgepland!