Balans zoeken tussen werk en privé

Ik ben ondertussen al drie maanden voltijds terug aan het werk. De switch van fulltime mama naar opnieuw fulltime werken was pittig, maar tegelijk heel fijn. Ik houd ervan om productieve dagen te hebben, veel om handen te hebben, iets te betekenen voor anderen in mijn werk. Het deed me dus veel deugd om opnieuw te gaan werken. De perfecte balans vinden tussen enerzijds mijn job erg goed doen en anderzijds mijn rol als mama heel goed doen, dat lukt me nog niet helemaal. De dagen voelen te kort aan om beide rollen helemaal goed te kunnen vervullen.

Van zodra ik aan het werk ben, zijn mijn gedachten volledig op het werk gericht. Ik word erin gezogen van zodra ik mijn laptop open tot wanneer ik mijn laptop terug sluit. Ik heb vaak het goede voornemen om op tijd te stoppen zodat ik op een schappelijk uur (lees: tussen 17u30 en 17u45) aan de crèche sta, maar het blijft een uitdaging. Als ik net geconcentreerd aan het werken ben en nog een hele lijst aan werk to do's in mijn hoofd heb openstaan, vind ik het moeilijk om de laptop af te sluiten vooraleer ik dat heb afgewerkt. Het resultaat is dat ik vaak pas rond 18u bij de kinderopvang toekom. Ze is dan vaak het laatste kindje van haar leeftijdsgroep dat overblijft, dat pikt.

Zelf grenzen stellen vind ik moeilijk, omdat mijn gedrevenheid op werkvlak het al snel van mij overneemt. Ik wil mijn interne klanten tevreden stellen, hun e-mails niet te lang onbeantwoord laten, hen verder helpen. Ik wil alle verwachtingen inlossen en vroeg vertrekken op kantoor lijkt daar haaks op te staan. Een structurele maatregel, zoals ouderschapsverlof, zal mij helpen om beter grenzen te stellen. Vanaf juli zal ik bijgevolg gedurende vijf maanden elke vrijdag een dag ouderschapsverlof nemen. Ik heb er lang over getwijfeld, omdat ik niet wil dat dit een impact heeft op mijn verdere carrière. In principe hoeft het geen impact te hebben, maar het voelt wel zo. Het voelt alsof ik hiermee een stapje achteruit zet. Alsof ik zal beginnen achterophinken op mijn peers die nog geen kinderen hebben of op de mannelijke collega's. Alsof dit betekent dat ik niet meer wil doorgroeien. Die gedachten geven mij een wrang gevoel, maar tegelijkertijd voel ik de behoefte om meer tijd te kunnen spenderen met Julie.

De knoop is dus doorgehakt. Toch al minstens één dagje per week waarop ik Julie veel vroeger kan gaan ophalen in de kinderopvang of haar een dagje bij mij kan houden. Eén dag per week 'vrijaf' om structuur te kunnen brengen in ons huishouden, te zorgen voor een gevulde koelkast en andere verplichtingen in te vullen zodat we tijdens het weekend onze vrije tijd daaraan niet meer hoeven te spenderen en we meer quality time hebben als gezin. Een dagje 'me-time' wordt het soms genoemd, maar dat vind ik een brug te ver - als het me-time zou zijn zou ik nul minuten spenderen aan het huishouden, boodschappen doen of het huis opruimen :-) maar ik hoop wel elke vrijdag een beetje me-time te kunnen inplannen, zodat ik bijvoorbeeld eens een uurtje zorgeloos kan gaan sporten. Daar verlang ik ook heel erg naar - opnieuw iets meer tijd voor zelfzorg.

Sinds ik de beslissing heb genomen om ouderschapsverlof op te nemen, voel ik meer interne rust. Ik kijk er al heel erg naar uit en hoop dat ik hiermee al iets meer balans zal vinden tussen mijn werk en mijn gezinsleven.